Moeder zijn

Vroeger speelde ik als kind vaak het ‘moeder zijn’ samen met mijn Baby Born. Ik nam haar overal met mij mee op avontuur. Ik herinner me hoe ik haar zorgvuldig en liefdevol aan kon kleden met warm gebreide felrode sjaal en bijbehorende muts om samen buiten de kou te trotseren. Als ik dan met mijn Baby Born in de buggy buiten rondliep, kon ik er uitgebreid op los fantaseren over hoe ik op een gegeven moment echt moeder zou zijn. Als klein meisje dacht ik dat ‘moeder zijn’ als het ware mijn enige doel was. Dan was mijn taak hier op aarde vervuld. Ik zie dat nu geheel anders.

Het ‘moeder zijn’ is er voor mij op vele lagen. Het ‘moeder zijn’ is voor mij een diepgaande verbinding met de aarde, met de moeder die ons draagt. Met moeder natuur. Daarin is het zo belangrijk dat we wezenlijk bij haar stil staan. Dat we in alles naar haar wijsheid luisteren. Dat we als een moeder voor onze moeder zorgen.

Het ‘moeder zijn’ is voor mij de verbinding met alle kinderen op aarde. De kinderen van de liefdevolle vrouwen die mij omringen. Ook hierin is het in mijn beleving een gezamenlijke verantwoordelijkheid om goed voor onze kinderen te zorgen.

Het ‘moeder zijn’ komt voor mij uiteindelijk thuis in de werkelijke verbinding met ons zelf. Met de oermoeder in ons. Met het vol vrouw zijn, zonder dat er iets nodig is om ons compleet te maken. Van daaruit ontstaat als van zelf een diepgaande connectie met ieder om ons heen.

Eerder was een dierbare vriendin op bezoek met haar twee kinderen. Meteen verbinden we samen op die pure laag waar het voor mij over gaat. Dan is er eenvoud. Dan dragen we elkaar.