Ik zie je, je bent niet alleen

Mijn leven is een optelsom van bijzondere ontmoetingen. Zo ook Angel, een oude vrouw in haar scootmobiel, die mij een paar maanden geleden aansprak in het Vondelpark.

‘Hoi, ik ken je niet, maar jij straalt zoveel liefde voor het leven uit. Ik krijg thuishulp, ik heb met de mensen die over de vloer komen alleen geen band. Ik zou graag meer een gesprek met iemand willen, die geniet van het leven. Wie ben jij? Mijn naam is Angel.’

Ik ben direct geraakt. Jaren heb ik gewerkt in de thuiszorg. Kwam ik met liefde mensen thuis helpen. Het meest genoot ik van de gesprekken met de mensen samen aan tafel.

‘Tuurlijk wil ik je komen helpen Angel. Ik ben er voor je.’

Samen hebben we nummers uitgewisseld. Alleen door Corona ben ik uiteindelijk nog steeds niet bij Angel thuis geweest. Het risico voelt voor haar als te groot.

Vandaag belt Angel mij plots. ‘Het gaat niet goed met me. Ik ben gevallen. Ik kan steeds minder. Ik heb een intens gesprek gehad met mijn dochter. Zij kan de zorg in haar eentje niet aan.’ Ze vraagt mij huilend om hulp.

Ons gesprek roept zoveel bij me op. Boosheid, verdriet, onmacht.

Kunnen we er alsjeblieft voor elkaar zijn in deze tijd? Of het nu op afstand is of dichtbij. Of het familie is of niet. Let goed op je buren, op die oude mevrouw/meneer in de supermarkt of andere mensen die je tegenkomt op straat. Jong en oud. Geef elkaar een vriendelijke blik of een simpele glimlach. Zoveel is er niet nodig om uit te stralen:

‘Ik zie je, je bent niet alleen’