‘Hoe hardnekkig één enkele zin kan zijn’

‘Jij kan niet dansen’, ik weet nog goed hoe mijn eerste vriend dit tegen me zei. We stonden in Paradiso bij een concert. ‘Jij hebt geen gevoel voor ritme’, zei hij. Hij deed voor een moment houterig mijn bewegingen na. Heel pijnlijk voelde dat.

Het is nu bijna 10 jaar verder en het is onvoorstelbaar hoe lang je één enkele zin bij je kan dragen. Nog steeds als ik ergens op de dansvloer sta of als er tijdens het sporten ritmisch passen worden gemaakt. Nog steeds zie ik dan soms zijn gezicht voor me. Nog steeds hoor ik dan soms die ene zin.

Het is een verhaal. Het is lulkoek. Al is het ook mooi om te erkennen hoe hardnekkig lulkoek kan zijn. Door te erkennen ga je zien. Dat er niets van waar is.

Dansen is geen kwestie van iets wel of niet kunnen. Dansen is laten stromen wat er wil stromen. Dansen is het leven zelf. Het leven is de dans.